بررسی تغییرات دندانی- اسکلتی متعاقب گسترش کام توسط پیچ هایراکس با تماس دو نقطه ای روی دندان های مولر بیماران ۸ تا ۱۳ ساله: یک مطالعه ی مقدماتی

مقدمه: اخیراً درمان های ارتودنسی به سمت ارتوپدی دندانی صورتی و درمان های بدون کشیدن دندان، گرایش پیدا کرده اند. یکی از این روش های ارتوپدی، گسترش اسکلتی کام می باشد. هدف این تحقیق، بررسی تغییرات دندانی و اسکلتی ایجاد شده توسط گسترش عرضی کام به وسیله پیچ هایراکس در هر سه بعد بود. مواد و روش ها: در این مطالعه مقدماتی- تجربی 8 بیمار (4 پسر و4 دختر) با متوسط سنی 9 سال و 7 ماه مورد بررسی قرار گرفتند. از پیچ هایراکس با بندگذاری روی مولرهای اول بالا، استفاده شد. فاز فعال درمان حدود 2 ماه و فاز ثبات 4 ماه بود. لترال سفالومتری و سفالومتری های خلفی- قدامی تهیه و تریس شدند و اندازه گیری روی کست های مطالعه قبل و بعد از درمان انجام شد. مقایسه ی میانگین هر یک از متغیرها توسط آزمون ویلکوکسون در نرم افزار آماری spss     نسخه 5/10 انجام شد (05/0 = α   ). یافته ها: بعد عرضی ماگزیلا از نظر دندانی و اسکلتی افزایش یافت. میانگین افزایش عرض اسکلتی در ناحیه مولرهای ماگزیلا (6/5 میلی متر) بیش تر از میانگین افزایش عرض در ناحیه کانین های ماگزیلا (3/2 میلی متر) بود. فک پایین، افزایش میانگین کمی را در بعد عرضی در ناحیه مولرها (8/4 میلی متر) نشان داد. میانگین افزایش پیرامون قوس در فک بالا (3 میلی متر) از لحاظ آماری معنی داری بود (012/0 = p value ). در بعد عمودی، خلف ماگزیلا بیش تر از قدام آن به سمت پــایین جابه جا شده بود. افزایش ارتفاع صورت از لحاظ آماری معنی دار نبود (396/0 = p value ) تغییر آماری معنی دار در موقعیت دندان های قدامی فک بالا و پایین مشاهده نشد (397/0 ،343/0 = p value ) نتیجه گیری: پیچ هایراکس با تماس دو نقطه ای در گسترش عرضی ناحیه ی خلف کام موفق تر از قدام بود و بر ارتفاع صورت و موقعیت دندان های قدامی تأثیر چشم گیری نداشت.